Afgelopen zaterdag ben ik met de bus naar de stad (lees: centrum waar bus en trein samenkomen en waar veel mensen en andere afleiding is) Dit is redelijk goed gegaan. Op de heenweg had de buschauffeur gelukkig geduld om Boeddha rustig in de laten stappen en niet met zo'n sprong van 'het is eng en ik wil vlug door die deur de bus in'.
In de bus zelf kostte het wat moeite om Boeddha rustig te laten zitten/liggen. Want iedere keer als de bus stopte en de deuren open gingen dacht Boeddha dat ze eruit moest.Ook op het busstation gaf de chauffeur ons de tijd om rustig uit te laten stappen.
En al die mensen die er liepen. Wat was het moeilijk om langs zij te blijven lopen. En door de tunnel waar het geluid anders klinkt, waar lekker geurtjes zijn van al die eet winkeltjes. Het was moeilijk, maar na 4 keer op en neer deed het Boeddha niet veel meer en liep ze makkelijker mee.
Maar toen die trap op naar het spoor. O jee, eng. De staart tussen de poten en alleen nog maar trekken. Maar ook hier weer geduldig weer naar beneden en weer opnieuw proberen. En dan valt het kwartje en kan er rustig trede voor trede naar boven gelopen worden. Op naar de uitdaging rustig de trein in en uit.
De machinist snapte er niks van dat ik samen met mijn hond de trein in en uit ging. Steeds eerst zitten, dan 1 pas vooruit en dan rustig 2 treden ophoog de deur door. Omdraaien en weer zitten voordat we er weer uit gingen. Op mijn uitleg dat het een hulphond in training is (misschien toch maar zelf laten maken) krijg ik te horen dat ik nog 3 minuten heb eer de trein vertrekt en of ik ook een treinkaartje heb. Nee, ik heb niet ingecheckt en was ook niet van plan om te gaan reizen. Dus op tijd weer op het perron om met een hond die zit de wegrijdende trein na te kijken.
Ook de trap af is een opgaaf om rustig te doen. Zeker omdat er mensen 2 kanten langs je lopen. Maar ook dit lukte aardig moet ik zeggen.
En dan weer terug naar de bus waar ik op een bankje neerplof en Boeddha een bakje water en iets lekkers krijgt. Maar ook hier blijven zitten en niet die andere hond achterna willen. Het is zo moeilijk. Dus einde oefening.
Als beloning lopen we naar huis. Een wandeling over het universiteitsterrein, een plons in het riviertje wat er stroomt om lekker af te koelen en te spelen.
Vandaag weer met de bus naar de stad, maar nu naar de bibliotheek. Daar even achter de computer gezeten, boeken uitgezocht, informatie gevraagd bij de balie, met de lift naar boven en beneden. Het ging allemaal goed. Iedere keer ging Boeddha uit zichzelf zitten of liggen tot ik weer verder ging. Een paar keer moest ze van mij wachten terwijl ik wegliep om iets te pakken en ik weer terug was. Één keer was het een pieperige blaf omdat er een andere hond was die ze zag.
Heel veel dingen gaan goed zolang er maar niet teveel afleiding is. Er is dus hoop dat dit straks ook gaat met afleiding. Boeddha is tenslotte pas 8 maanden oud.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten